Wiedziałem, że nie powinienem był płakać przez kogoś takiego jak on... a mimo to płakałem.

        Za szybami szpitalnych okien budził się nowy dzień. Podszedłem do automatu z kawą i kupiłem dwie cappuccino. Mijając pozostałe sale widziałem, że większość pacjentów wciąż śpi. Otworzyłem nogą drzwi do sali Taemina. Chłopak już wstał. Czytał coś w swoim telefonie.

- Dzień dobry - powiedziałem, zwracając na siebie jego uwagę.

Popatrzył na mnie i zarumienił się. Spuścił wzrok ponownie wpatrując się w telefon i zaciskając usta w grymasie. Uśmiechnąłem się do siebie. Czułem, że jego zachowanie motywowane jest tym, co miało miejsce między nami w nocy. Podszedłem do niego i podałem mu plastikowy kubek. Przyjął go ode mnie, mrucząc jakieś słowa podziękowania.

- Myślałem, że poprawił ci się trochę humor od wczoraj?

Nie odpowiedział.

- To słodkie, że jesteś taki nieśmiały - dodałem.

- Nie jestem - oburzył się. 

- W porządku. Key zaraz do ciebie wpadanie.

Dopiłem kawę i wstałem przeciągając się.

- A ty? - spytał nagle.

- Co ja?

- Pójdziesz sobie?

Popatrzyłem na niego nieco zdziwiony, szybko jednak uśmiechnąłem się ciepło. Znowu się zarumienił i nie był w stanie patrzeć mi w oczy. Czułem się dziwnie, mając na niego taki wpływ. Oparłem się o łóżko, przybliżając twarz do jego buzi. Widziałem, że jego źrenice lekko się rozszerzył.

- Przyjdę po szkole - szepnąłem mu do ucha.

Wyprostowałem się prawie w tym samym momencie, kiedy do sali wpadł Key.

- Taemin!

Podbiegł do niego i usiadł na skrawku łóżka.

- To ja już pójdę - powiedziałem.

Taemin popatrzył na mnie dość smutno. To prawie sprawiło, że chciałem rzucić wszystko i przy nim zostać. Jednak czułem, że chłopak potrzebuje trochę przestrzeni, nawet jeśli aktualnie sam tak nie uważał. Pożegnałem ich i niechętnie poszedłem na lekcje.

***

- Jak się czujesz? - spytał mnie Key.

- Jest ok. Nic wielkiego mi się nie stało.

- Być może, ale wszystkich nieźle wystraszyłeś... Ekhm, Jonghyun kazał życzyć ci „szybkiego powrotu do zdrowia” - powiedział niezbyt wesoło. - Naprawdę, nie wiem dlaczego kazał to powiedzieć.

- Jonghyun? Kiedy się z nim widziałeś?

- Nie ważne.

- Wiesz, nie chce ci doradzać w jego sprawię, ale zbyt dobrze cię znam.

- Co masz na myśli?

On naprawdę wydawał mi się być zainteresowany Jonghyunem. Na początku myślałem, że to będzie tylko jakaś tam tygodniowa, ewentualnie miesięczna znajomość. Jednak z każdym dniem przekonywałem się, że on serio zaczyna traktować to poważnie. Za bardzo lubiłem Kibuma, żeby dać mu się skrzywdzić przez kogoś takiego.

- Jonghyun może cię zranić Key, wiesz o tym?

- Wiem - zamyślił się. - Ale bardziej jestem ciekaw co u ciebie i Minho. Było gorąco?

Puścił mi oczko, a ja przewróciłem oczami.

- Nakarmię twoją zgłodniałą od sensacji dusze i powiem tyle... całowaliśmy się. O więcej nie pytaj. Powiem ci, jak sam to zrozumiem.

- Boże, ty i Minho.

- Nie jesteśmy razem. - zaprotestowałem.

- Jeszcze.

Uśmiechnął się przebiegle, a ja westchnąłem czując, że tak łatwo się nie odczepi. Kiedy przyszli rodzice, Key pożegnał się ze mną i pobiegł na próbę. Matka uśmiechnęła się do mnie ciepło.

- Musimy chyba podziękować Minho za opiekę nad tobą - powiedziała.

- Masz racje - podłapał temat ojciec. - Zaprośmy go w weekend na obiad.

Spiąłem się, słysząc te propozycje. Jakoś nie potrafiłem odtworzyć, nawet w myślach sytuacji, w której jak przykładna rodzinka jemy razem obiad. W końcu skończy się jak zawsze. Wolałbym żeby Minho nie oglądał tego jak rodzice się kłócą. Poza tym, miałem problem z przyjęciem do świadomości tego co do niego czuję. Coś takiego mi raczej nie pomoże. Dostałem sms.

Przepraszam. Nie mogę dziś przyjść. Zatrzymała mnie ważna sprawa w domu. Będę jutro, kiedy będą cię wypisywać. Mam nadzieje, że umrzesz z tęsknoty... ;)

Minho

Momentalnie zrobiło mi się jakoś smutno. Westchnąłem, spoglądając na rodziców rozmawiających z lekarzem. Chciałbym już stąd wyjść.

***

        Szedłem szybko w stronę sali teatralnej. Optymizm na myśl o czasie tutaj spędzonym, napawał mnie samymi pozytywnymi uczuciami. Kiedy znalazłem się w sali, było w niej już sporo osób. Zauważyłem, że scenarzysta naszego przedstawiania, chłopak z ostatniej klasy, kompletuje jeszcze aktorów. Spostrzegłem Nane, która znalazła się zaraz przy mnie, mówiąc o tym co wymyśliła w sprawie ze strojami. Nagle moją uwagę przykuła jedna z osób znajdujących się na scenie. Poczułem, że ciśnienie zaczyna mi rosnąć.

- Co tam robi Jonghyun? - spytałem ostro.

- Właśnie dołączył do naszej obsady - odparła Nana. - Będzie grał główną rolę.

Szczęka mi opadał, kiedy to usłyszałem. To był mój teatr! Moi nowi znajomi! Mój azyl! Na cholerę on się w to wpierdala! Byłem wściekły. Kiedy nasz wzrok się spotkał, posłałam mu wściekłe spojrzenie, zaciskając dłoń na pasku od torby. Uśmiechnął się wrednie. Zeskoczył ze sceny i podszedł do mnie. Moje oczy zwęziły się w jeszcze większej furii gdy stanął naprzeciw mnie.

- Co ty wyprawiasz? - zapytałem.

- Gram.

Czułem, że to słowo ma podwójne znaczenie.

- Bawi cię to? Po co mi to robisz?

- Już ci to wytłumaczyłem.

- To znaczy? - warknąłem. - Mam być twój i robić tylko to co chcesz, albo nie będę mógł robić nic?

- Trochę za mocno to ująłeś.

- Myślisz, że to coś zmieni? Możesz być panem w tej szkole, ale na pewno nie będziesz mi rozkazywał.

- Nie zamierzam ci rozkazywać. Chce ci tylko coś udowodnić.

- Proszę bardzo. Płonne twoje nadzieje. Chcesz się bawić? Próbuj. Nie sądzę, że dasz radę.

Za plecami chłopaka dostrzegłem Chunjina. Uśmiechnąłem się. Chciałem minąć Jonghyuna, ale ten złapał mnie za przedramię, kiedy to robiłem.

- Myślisz, że będę stał i patrzył jak flirtujesz z nowym kochasiem? - szepnął.

Popatrzyłem mu w oczy.

- Nie flirtujemy, ale jeśli chcesz wiedzieć to tak, będę z nim rozmawiać. W przeciwieństwie do ciebie, on jest dla mnie miły.

Jonghyun popatrzył na mnie pewnym siebie spojrzeniem i zaśmiał się kpiąco.

- Key - powiedział. - Ty wcale nie chcesz żebym był miłym facetem.

Moje źrenice rozszerzyły się. Zamarłem na chwilę, po czym wyrwałem mu się, odwracając wzrok. Co to do cholery miało znaczyć? Spuściłem wzrok na ziemie i zacisnąłem dłonie. Czułem dziwne, ciężkie uczucie. Ruszyłem w stronę Chunjina i uśmiechnąłem się przyjaźnie, podnosząc twarz ku górze gdy znalazłem się przy nim.

- Cześć - powiedziałem. - Prawie się spóźniłem.

- Hej. Wszystko w porządku z Jonghyunem?

- Jasne - uśmiechnąłem się. - Znasz go. To nic wielkiego.

- Zawsze możesz ze mną pogadać jeśli coś cię trapi.

- Wiem.

Popatrzył na mnie czule. Za nim zdążyłem cokolwiek zrobić, przyciągnął mnie do siebie i przytulił. Serce stanęło mi jak wryte. Jego ciało było bardzo ciepłe i miękkie.

- Przepraszam - szepnął. - Po prostu byłeś taki kruchy, że musiałem to zrobić.

Czułem, że zaczyna wzbierać we mnie chęć do płaczu. Pozbyłem się jej jednak szybko wiedząc, że robienie tutaj przedstawienia byłoby zbyt obsceniczne. Uśmiechnąłem się lekko zażenowany, kiedy mnie puścił.

- Myślę, że czas na lekcje o sercach - puścił do mnie oko i pociągnął do grupki osób, która już usadzała  się w kółku, aby posłuchać wykładu. Kątem oka zauważyłem Jonghyuna. Wściekłość jaka malowała się na jego twarzy sprawiła, że poczułem jak całe moje ciało momentalnie zmienia się w kostkę lodu.

***

        Odłożyłem telefon na półkę. Miałem nadzieje, że Taemin jakoś przeżyje tą ostatnią noc w szpitalu. Bardziej niepokoiło mnie jednak rozwijająca się sytuacja z moją mamą. Kiedy dowiedziała się, że mam zamiar znowu odwiedzić Taemina tak się zdenerwowała, że prawie zasłabła.

- Może powinniśmy zadzwonić po lekarza? - spytałem, pomagając jej usiąść. 

- Nic mi nie będzie. To pewnie dlatego, że nie piłam dziś kawy. Jestem trochę zmęczona.

Kucnąłem przy niej, patrząc na nią zmartwiony.

- Dlaczego tak bardzo przejmujesz się Taeminem i jego rodziną? - spytałem.

- Zaufaj mi. Nie chce obarczać cię problemami. Jeśli kochasz naszą rodzinę zrób o co proszę.

Zacisnąłem usta.

- A co jeśli powiem ci, że ja naprawdę bardzo lubię Taemina?

Westchnęła.

- Wtedy ja odpowiem, że musisz przestać go lubić. Nie chce żebyś cierpiał.

- Zabawne... kiedyś to Taemin powiedział mi, że jeśli go nie zostawię to ja będę tym, który na końcu będzie cierpiał najbardziej.

- Kochanie...

- Pójdę się położyć. Daj mi znać jeśli będziesz czegoś potrzebować.

Poszedłem do swojego pokoju i opadłem na łóżko. Jak mam zrozumieć dwie najważniejsze w moim życiu osoby, kiedy one nie potrafią dopuścić mnie do swojego świata.

***

        Kiedy zobaczyłem, jak ten pożal się Panie barman przytula Kibuma myślałem, że nie wytrzymam i podejdę do niego podarować mu cios w twarz. Co najśmieszniejsze, Kibumowi się to podobało. Patrząc na tego pseudo lekarzyka, rozprawiającego o miłości i układzie krwionośnym, miałam ochotę się roześmiać.

- Ktoś ma jakieś pytania? - spytał.

Uśmiechnąłem się szelmowsko.

- Ja - powiedziałem.

Kiedy Chunji zauważył, że to ja się odezwałem, lekko się spiął. Czułem satysfakcje, że on ma świadomość tego, że jestem osobą, z którą powinien się liczyć.

- Mówisz o miłości jak o procesie chemicznym. Myślę, że praktyka wygląda inaczej niż regułki.

- Masz racje, nigdy nie możemy przewidzieć tego jak potoczy się nasze uczucie - powiedział. - Ja mogę opowiedzieć wam to tylko z punktu widzenia tego, jak działa to na nasze ciało.

- Więc nie wiele możesz mnie nauczyć, a praktykę mam opanowaną do perfekcji.

Zmierzyliśmy się spojrzeniem.

- Jonghyun, może przećwiczycie jakąś scenę z Marien w oparciu o to, czego nauczył was Chunji - powiedział scenarzysta.

- Czemu nie - odparłem wstając.

Dziewczyna, która grała moją ukochaną w tym przestawieniu była ładna, ale dość głupiutka. Kiedy nasze spojrzenia się spotkały od razu zauważyłem, że się jej podobam. Świetnie. To działa na moją korzyść. Uśmiechnąłem się zadziornie. Zauważyłem, że Key nie spuszcza ze mnie oczu. Wspaniale. Oko za oko kotku.

- Więc jaką scenę zagramy? - zająknęła się Marien.

- Może przejdziemy od razu do i żyli długo i szczęśliwie.

Mówiąc to złapałem za jej nadgarstek i przyciągnąłem do siebie. Widziałem jej wielkie, zaskoczone oczy, za nim złączyłem nasze usta w pocałunku. Na początku usłyszałem ciszę, a następnie gwizdy pozostałych osób w sali. Dziewczyna była drętwa jak kołek, więc to raczej ja przejąłem całą inicjatywę, kiedy ją całowałem. Gdy ją puściłem, wyglądała jakby miała się za chwile przewrócić.

- Ekhem - powiedział scenarzysta, podnosząc brwi. - Cóż, przynajmniej przełamaliście pierwsze lody jeśli chodzi o TĄ scenę.

Puściłem oczko do Marien, na co ta spłonęła na twarzy i wróciła na swoje miejsce. Dołączyłem do niej. Odnalazłem wzrokiem Kibuma i... serce w jednej chwili mi stanęło.

***

        Miałem wrażenie, że świat rozpada mi się na drobne kawałki, gdy Jonghyun pocałował tą dziewczynę. Nie mogłem oddychać, a w piersi czułem jeden wielki ucisk. Jak on mógł mi zrobić coś takiego? Może i nie byliśmy razem, ale coś nas przecież łączyło! Wiedziałem, że Jonghyun jest dupkiem, ale kiedy wreszcie stanąłem twarzą w twarz z tą rzeczywistością, nie potrafiłem tego zaakceptować. Moja dłoń powędrowała na serce, miejsce gdzie ucisk był największy. Definitywnie i niezaprzeczalnie widziałem już, że to co do tej pory czułem do Jonghyuna, to nie był tylko i wyłącznie pociąg fizyczny. Zacisnąłem dłoń na koszulce. Nie zdawałem sobie sprawy, że to może tak boleć. Nie mogłem jednak tego wiedzieć, bo to był pierwszy raz kiedy, czy tego chciałem czy nie, miałem złamane serce. Gdy zauważyłem, że Jonghyun na mnie patrzy, nie potrafiłem ukryć tego co się ze mną działo. Szybko odwróciłem wzrok.

- Kibum? - usłyszałem głos Chunjina przy moim uchu. - Czy...

- Na dziś do już koniec. Do jutra - powiedział scenarzysta.

Zerwałem się z krzesła, chwytając swoje rzeczy. Wybiegałem z sali, nie oglądając się za siebie. Chciałem uciec jak najdalej stąd. Znaleźć sposób, aby nie myśleć o tym co przed chwilą widziałem. Poczułem, że brakuje mi tchu i choć tego nie chciałem, musiałem się na chwile zatrzymać. Oprałem się o ścianę jakiegoś budynku, znajdującego się w jednej z bocznych uliczek. Ledwo łapałem powietrze. Nagle poczułem, że moje policzki robią się mokre. Dotknąłem dłonią swojej twarzy. Wiedziałem, że nie powinienem był płakać przez kogoś takiego jak on... a mimo to płakałem.

- Key...

Usłyszałem głos i odruchowo spojrzałem na jego właściciela. Zza przeszklonych oczu i potarganych przez bieg włosów ujrzałem twarz Jonghyuna.

- Nie mów tak do mnie. Dla ciebie jestem Kibum.

Zacisnął usta. Wydawało mi się, że łzy, które płynęły z moich oczu, lały się teraz ciurkiem bez żadnej przerwy. Powinienem być w tej chwili opanowany. Pokazać mu, że mi na nim nie zależy. Kłamać, że mam gdzieś z kim się całuje. Dlaczego więc stałem jak ofiara i chciałem żeby wiedział, jak bardzo czuje się zraniony? Przecież to go nie obejdzie. Przecież to Jonghyun.

- Kibum ja... Nie rozumiem! - powiedział nagle. - Wcale nie chcesz umawiać się z jakimś barmanem, tylko pieprzyć ze mną. To jaki jestem cię we mnie pociąga. Zrobiłem to, żeby ci udowodnić, że jestem jedyną osobą, z którą chcesz być.

- I udowodniłeś - przerwałem mu.

Otworzył szeroko oczy, patrząc na mnie zdziwiony.

- Zależy mi na tobie - szepnąłem, patrząc na niego.

Na ulicy zrobiło się całkiem pusto. Słyszałem w oddali tylko przytłumione odgłosy głównej ulicy. Zacząłem wolno iść w jego kierunku.

- Ale mylisz się - powiedziałem. - Masz racje, na początku spodobał mi się twój wygląd. To mnie do ciebie przyciągało. Jednak teraz, to nie to mnie w tobie pociąga. Kocham to... jak się uśmiechasz - zamarł, słysząc słowo, które określało moje uczucia. - Kocham sposób w jaki mówisz o czymś, na czym ci zależy. Kocham tą pasje w twoich oczach, kiedy to robisz. Kocham to, że czasem jesteś taki jak ja - zagubiony, a jednocześnie to ty wydajesz mi się dawać mi nadzieje na to, że mógłbym być przy tobie bezpieczny. Jonghyun... - powiedziałem, stając na przeciw niego. - Kocham cię.

Wciąż mimowolnie płakałem. On stał z rozszerzonymi źrenicami, nie potrafiąc wydusić z siebie słowa. Wiatr zawiał i przeczesał nasze włosy.

- To, co ci powiedziałem, to jednak tylko to co czuje - powiedziałem. - A to nic nie zmienia.

- Jak to? - powiedział wreszcie.

- Jesteś przerażony, prawda? - dodałem, a on wyglądał na zaskoczonego. - Nie martw się. Tak jak powiedziałem. To co czuje nic nie zmienia. Nie zmienia tego, że jesteś dupkiem. Nie zmienia tego, że nie jesteś zdolny do empatii, czy stałego związku. I nie zmienia tego... że mam już dość.

- Słucham?

Unosiłem dłoń i dotknąłem jego policzka.

- Wiem, że mnie nie kochasz i nigdy nie pokochasz. Nie dam rady już żyć w ten sposób. Dziś to koniec. Ten dziwny układ, który zaczęliśmy od tego nieszczęsnego klubu. Zrywam to.

- Co ty do cholery mówisz! - krzyknął, łapiąc mnie za rękę. - Mówiłem ci, że to tylko gra.

- To już nie jest gra - szepnąłem.

Wyciągnąłem dłoń z jego uścisku.

- Jeśli choć trochę ci na mnie zależało... nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj - powiedziałem.

Spojrzałem ostatni raz w jego oczy. Następnie minąłem go, nic nie mówiąc. Czułem, że już więcej nie będę w stanie z siebie wydusić. Kiedy byłem już za nim zakryłem dłonią usta, aby nie słyszał jak płacze, kiedy odchodzę.

_______________________

Mam nadzieje, że cieszycie się, że rozdział tak szybko. Wiem, że jesteście na mnie źli za to co w nim porobiłam. Mam nadzieje, że trochę was jednak wzruszył.

A i nie przeszkadza mi jeśli będziecie hejtować Chunjina. Jako czytelniczka (nie autorka opowiadania), choć Chunji jest miły, nie mogę znieść, że rozdziela Jongkey! Wrrr :P