Powroty nie są trudne, jeśli wiesz dokąd wracasz. Ale jeśli zostajesz, czekanie może być trudniejsze niż nawet najdłuższa z podróży.

- Nie kręć się tak - powiedziałem. - To sprawia, że też zaczynam czuć się podenerwowany.

Wyprostował się na samolotowym fotelu i uśmiechnął przepraszająco.

- Wybacz Taemin. To przez to, że nie mogę się już doczekać żeby zobaczyć mamę i Chujina.

Westchnąłem i oparłem brodę o rękę. Od kiedy wyjechaliśmy, wizyty w Seulu stanowiły rzadkość. Bywaliśmy w mieście około raz na pół roku. Osobiście nie chciałem tu wracać nawet wtedy, ale robiłem to dla Sooyung. Natomiast Kibum miał poza matką jeszcze jeden powód, by bywać tu częściej. Przed wyjazdem do Nowego Jorku, jego kontakt z Chujinem nie był jakiś niesamowity. Kibum ogólnie nie był przekonany do żadnych związków. Jednak Chunji był wytrwały. Zbiegiem okoliczności, często wyjeżdżał na zagraniczne kursy lekarskie i starze więc często bywał w Nowym Jorku. Stopniowo zbliżał się do Kibuma aż wreszcie osiągnął to, o co się tak starał. Teraz od roku są już razem a Chujin to jego temat numer jeden. Nie byłem na tyle samolubny aby nie cieszyć się z jego szczęścia, ale jednocześnie ich widok, wywoływał u mnie pewne mieszane uczucia, których nie potrafiłem do końca zdefiniować.

- Czy mogę wam podać coś do picia?

Usłyszeliśmy głos stewardesy, która pojawiła się właśnie przy naszych miejscach. Spojrzeliśmy na nią odruchowo. Była schludnie ubrana i miała strasznie irytująco uroczą mimikę twarzy. Jej uśmiech był jednym z tych, które można zobaczyć na reklamach pasty do zębów. Miałem ochotę założyć okulary przeciwsłoneczne, żeby nie dostać oparzenia od jej słonecznego blasku. 

- Możesz mi podać tabelki na przeczyszczenie... - mruknąłem sam do siebie, jednak na tyle głośno, że nie uszło to uwadze ani stewardessy ani Kibuma. Kobieta przybrała zmieszany wyraz twarzy a Key kopnął mnie dyskretnie w kostkę, na co ja tylko przewróciłem oczami.

- Nie, dziękujemy - odpowiedział Kibum, niezręcznie się uśmiechając.

Kiedy kobieta od nas odeszła, zdążył mi jeszcze mignąć przed oczami, jej teraz już oburzony wyraz twarzy.

- Taemin - westchnął Kibum. - Mógłbyś chociaż udawać, że potrafisz żyć w społeczeństwie? Wiem, że potrafisz.

- Jasne, ale tylko wtedy, kiedy chce coś ugrać, albo mam z tego jakieś korzyści. W jej przypadku, rabat na kawę w samolocie, nie jest jakoś dziwnym trafem szczytem moich marzeń.

- Mimo wszystko teraz, kiedy wracamy do Seulu, mógłbyś trochę bardziej popracować nad swoją antypatią do otoczenia.

- Spójrz, zaraz lądujemy - zmieniłem temat.

To świetnie znowu przypomniało Kibumowi, że za chwilkę spotka swoich bliskich. Kiedy w końcu dotarliśmy na ziemie i odebraliśmy swoje bagaże, na lotnisku czekało nas kilkuosobowe powitanie. Kiedy tylko Key zobaczył Chuijna, od razu rzucił swój bagaż na podłogę lotniskowego holu i wskoczył w otwarte już ramiona Chunjina. Chłopak zamknął go w swoich objęciach i podniósł do góry, równocześnie okręcając się wokół własnej osi. Kibum wtulił nos w jego koszulkę i przymknął oczy uśmiechając się. Gdybym miał powiedzieć teraz prawdę, nie mógłbym nie przyznać, że wyglądają słodko.

- Cześć Taemin - rzucił mi Chujin, kiedy udało mu się wyswobodzić z uścisku Kibuma. - Powinieneś się uśmiechnąć! Jesteś w domu.

Wzruszyłem ramionami, robiąc obojętną minę. Za chwile dołączyły do nas kolejne dwie osoby. Mama Kibuma uściskała go mocno, chwaląc przy okazji nieocenioną pomoc jaką dostała ostatnio od Chuijna, kiedy zepsuł jej się kran w kuchni. Zawsze zazdrościłem Kibumowi takiej mamy. Była ciepła, tolerancyjna i stała za nim murem w każdej sytuacji. Mimo, że nigdy nie wspominał mi o swoim ojcu czułem, że gdybym miał taką mamę, wystarczyłaby mi za dwoje rodziców.

- Taemin!

Usłyszałem jak ktoś głośno wykrzykuje moje imię a chwilę potem, ten ktoś rzuca się na mnie, prawie przygniatając mnie do ziemi. Uśmiechnąłem się. Przytuliłem osobę, która wyciskała ze mnie właśnie ostatnie tchnienie.

- Jak się masz Sooyung? - spytałem.

Puściła mnie i odsunęła się, przybierając reprezentacyjną pozę.

- A jak wyglądam? - zażartowała.

Przez te dwa i pół roku, kiedy miałam tak wielką rzadkość spotykać ją, nie tylko przez monitor laptopa, bardzo się zmieniła. Skończyła już 17 lat i zdecydowanie urosła. Brakowało jej teraz zaledwie 2-3 centymetrów aby zrównać się ze mną. Wciąż miała bardzo długie, ciemne włosy i swój delikatny, niewinny sposób wyglądu oraz zachowania. Jednak dokładnie widziałem, że nie była już małą dziewczynką, którą tu zostawiałem.

- Wyglądasz świetnie - skwitowałem.

- A ty zmarniałeś! - zarzuciła mi. - Miałeś jeść i podciąć włosy a ja wciąż widzę u ciebie ten mały kucyk i wystające kości!

- W takim razie musimy zacząć chodzić razem na jakieś bardzo kaloryczne obiady - odparłem. - Jak myślisz?

Uśmiechnęła się promiennie i ponownie rzuciła na mnie aby dokończyć duszenie mnie. Następnie zrobiła to samo z Kibumem.

- Zdzwonimy się - powiedział Key. - Musimy uczcić to, że znowu jesteśmy tu wszyscy razem.

- Ale teraz jedziesz ze mną do domu! - powiedziała stanowczo jego mama. - Zrobiłam pyszny obiad. Taemin, może wpadniecie z Sooyoung?

- Nie, ale dziękuje bardzo - uśmiechnąłem się uprzejmie. - Też chce się trochę nacieszyć domem.

Wszyscy spojrzeli na mnie jak na kłamcę a ja westchnąłem w myślach. Zawieranie bliższych znajomości, wiązało się na moje nieszczęście z tym, że ci ludzie znali mnie już niestety na wylot, więc moja gra w ogóle na nich nie działała.

- Wpadnijcie więc następnym razem - powiedziała kobieta i porwała Kibuma oraz Chuijna. Pożegnaliśmy się ciepło i rozeszliśmy w swoje strony. Razem z Sooyung wsiedliśmy do samochodu, którym przyjechał po nas łaskawie szofer ojca. Od razu nacisnąłem przycisk, który uruchomił szybkę oddzielając nas od mężczyzny, pozwalając na swobodną rozmowę. Spojrzałem na siostrę.

- Czego mam się spodziewać w domu? - spytałem bez ogródek.

Momentalnie jej uśmiech zbladł. Westchnęła i przeczesała swoje włosy.

- A jak myślisz? - odparła. - Niewiele zmieniło się od twoje wyjazdu. Mama ciągle pije i kupuje sobie nowe ubrania a tata rzucił się w wir pracy, przez co jest w domu jeszcze rzadziej niż kiedyś...

Uścisnąłem jej dłoń. Zwróciłem uwagę na to, że wciąż ma bransoletkę, którą dałem jej przed wyjazdem. 

- A ty? Jak sobie radzisz?

Uśmiechnęła się uspokajająco.

- Jest w porządku. Zresztą teraz, kiedy wróciłeś, już bardziej szczęśliwa być nie mogę.

Czułem, że nie mówi mi całej prawdy o swoim stanie psychicznym. Miałem jednak nadzieje, że teraz, kiedy jestem na miejscu, jakoś wynagrodzę jej to, co musiała przechodzić przez te lata. Złe obawy o jej stan duchowy, to jednak nie było wszystko o co się martwiłem.

- Sooyung - zacząłem chwiejnie. - Czy do tej pory wokół ciebie i rodziców nie działo się jeszcze nic dziwnego? Mam na myśli, czy... nie miałaś jakiś problemów albo czy ktoś nie chciał ci zrobić krzywdy?

Popatrzyła na mnie niepewnie.

- Taemin ja... Nie sądzę żebyś chciał o tym rozmawiać.

- Przeciwnie. Chce.

Spojrzała przez okno.

- Ze mną wszystko ok, ale nie mogę tego samego powiedzieć o tacie. Nic mi nie mówił, ale ostatnio wydaje się bardzo zestresowany. Jakby czymś bardzo się przejmował.

Uspokoiłem się trochę tym co mi powiedziała. Podejrzewałem, że ojcu nie jest nic więcej poza zaangażowaniem w pracę. Zresztą oboje z matką w ogóle mnie nie obchodzili. Miło z ich strony, że płacili za moje mieszkanie z Kibum w Nowym Jorku, ale to nie czyni ich od razu kimś, o kogo miałem zamiar się martwić. Na początku przed wyjazdem nienawidziłem ich. Teraz pozostała mi tylko obojętność.

- Teraz wszystko się ułoży, mała - powiedziałem.

- Nie ma innej opcji - odparła i ponownie się we mnie wtuliła.

***

Rozpakowywanie swoich bagażów poszło mi zdecydowanie szybciej niż myślałem. Myślę, że w dużej mierze była to zasługa pomocy zorganizowanego Chujina.

- Twoja mam mówi, że za chwilę poda obiad - szepnął mi do ucha chłopak, oplatając mnie od tyłu rękami.

Uśmiechnąłem się, czując przy sobie jego przyjemną bliskość. To zabawne. Gdyby ktoś kiedyś zapytał mnie, kim będę w wieku 21 lat, pewnie nigdy nie odpowiedziałbym prawidłowo na jego pytanie. Nie przypuszczałem, że uda mi się pojechać do Nowego Jorku i osiągnąć tam tak wiele sukcesów oraz nauczyć się tylu nowych rzeczy. Nie myślałem, że dam radę zostać projektantem strojów scenicznych i ubrań codziennych. Nigdy nawet nie marzyłem, że stworze z kimś tak długi, szczęśliwy związek. Obróciłem się do niego przodem, zarzucając mu ręce na szyje.

- Myślę, że może poczekać jeszcze chwilkę... - uśmiechnąłem się zadziornie. Odwzajemnił uśmiech, po czym jego usta delikatnie zatopiły się w moich. Na początku nie potrafiłem przyzwyczaić się do sposobu w jakim całował mnie Chuji. Zawsze robił to subtelnie i czule. Wcześniej nie miałem zbyt wiele okazji by być tak całowanym. Z biegiem czasu jednak, sposób w jaki to robił, stał się dla mnie czymś bez czego nie potrafiłem żyć. Zawsze kiedy się spotykaliśmy, ten gest dawał mi wiele miłości i poczucia bezpieczeństwa. Tak jakbym właśnie wracał z dalekiej, ciężkiej podróży i mógł wejść pod ciepły koc, ogrzewając się płomieniami z rozpalonego kominka.

- Dobrze mieć cię na miejscu - powiedział, przeczesując moje włosy.

- Dobrze być przy tobie - szepnąłem.

Popatrzył na mnie przez chwile uważnie i zdawało mi się, że zrobił się nagle trochę zmartwiony.

- Kibum... - zawahał się. - Długo nie było cię w Korei, ale mimo wszystko... Dobrze się czujesz wracając tu?

Dotknął dłonią mojego policzka, a ja uśmiechnąłem się kładąc moją dłoń na jego i kręcąc głową.

- Rozmawialiśmy już o tym tysiące razy. Nigdy nie miałem zamiaru całe życie uciekać. Jestem pewien, że w moim życiu jeszcze wiele się wydarzy i to zarówno dobrego jak i złego. A o tamtym, co było kiedyś, już dawno zapomniałem. Więc nie wracajmy już do tego więcej i po prostu cieszmy się tym co mamy, ok?

Rozpromienił się trochę. Czasem miałem wrażenie, że on martwi się o mnie bardziej i częściej niż moja własna mama.

- W porządku. To jakie masz teraz plany?

- Dostałem dziś telefon, od jednej z firm zajmującej się wypuszczeniem kolekcji ubrań dla młodych, kreatywnych osób. Powiedziano mi, że jedna z inwestorek tej firmy widziała moje projekty i koniecznie chce, abym to ja zaprojektował nową linię ubrań. Poza tym ma ponoć dla mnie też osobiste zadanie zaprojektowania czegoś ważnego dla niej. Szczerze? Byłem zdziwiony, że ktoś tak szybko i strasznie mocno zabiega o współprace ze mną.

- Dziwisz się? Przecież masz świetne referencje, wypisane przez świetnych projektantów.

- Tak, ale mimo wszystko dopiero, co wróciłem do Korei. Niewiele osób w ogóle wiedziało, że dzisiaj wracam.

- Nie zaprzątaj sobie głowy szczegółami - przytulił mnie do siebie i pocałował w szyje. - Najważniejsze, że masz prace na co najmniej kilka miesięcy.

Musiałem mu przyznać rację. Na pewno nie potrzebnie rozmyślałem nad tym wszystkim tak poważnie. Przecież wielu ludzi widziało moje projekty. Może tej kobiecie zwyczajnie przypadł do gustu mój styl? Usłyszeliśmy głos z dołu i zaśmialiśmy się. Mama naprawdę musiała się za mną strasznie tęsknić, bo nie odstępuje mnie na krok. Cieszyłem się, że oboje z Chujinem złapali taki dobry kontakt. Cóż, muszę odłożyć rozmyślania na bok i cieszyć się szczęściem, które teraz mam. Oby trwało jak najdłużej. Nie narzekałbym, gdyby było to bardzo, bardzo długo.   

***

Kiedy byłem mały wydawało mi się, że zabicie człowieka to bardzo trudna rzecz. Nie wierzyłem w to, co widziałem w bajkach i na filmach. W mojej opinii nie wystarczyłoby zwyczajne pif paf, żeby pozbawić kogoś tak po prostu życia. Jednak gdy dorosłem zrozumiałem, że zabicie człowieka to nie tylko sprawa kilku sekund, ale zdałem sobie również sprawę z tego, jak wiele sposobów na jego zabicie istnieje, poza moim dziecięcym pif paf.

Dni w Seulu stawały się ostatnio coraz krótsze a noc przychodziła coraz szybciej. Lato chyliło się ku końcowi. Jednak nie interesowałem się tym wyjątkowo, bo nie myślałem nawet o zaczerpnięciu przyjemności z jego wypoczynkowych możliwości. Podrzuciłem w dłoni kluczki od motoru i wszedłem do budynku komendy policji. Skierowałem się do biura, na którego drzwiach widniał napis Centralne Biuro Śledcze. W środku dużego pomieszczenia znajdowało się kilka biurek, ale aktualnie tylko jedna osoba poza mną przebywała w środku.

- Jaaaa.. - usłyszałem melodyjny głos, w którym dało się wyczuć nutę niedowierzania i zdziwienia. - Kiedyś myślałem, że to ja jestem pracoholikiem, ale od kiedy poznałem ciebie, wszystkie moje wątpliwości zostały rozwiane.

- Wpadłem tylko na chwilę, sprawdzić postępy w śledztwie - odparłem.

- Poczekaj! - zawołał. - Będę zgadywać! Jestem pewien, że nie zgadnę o jakim śledztwie mówisz!

Udał, że się zastanawia a potem uśmiechnął wesoło, a jego oczy przybrały kształt dwóch półksiężyców. Czasem jego próby poprawienia mi humoru były sympatyczne na swój sposób. Niekiedy miło było mieć wokół siebie takie neutralne, szczęśliwe osoby, które nie zaznały w życiu zbyt wiele z jego prawdziwego świata. 

- Rany - mówił dalej, opierając brodę na dłoni. - Czy ty się czasem do kogoś uśmiechasz? Tak po prostu? Tylko nie możesz wymienić żony naszego komendanta głównego i swojej sąsiadki.

Kiedy spytał o to, czy się uśmiecham pomyślałem, że to paradoksalne pytanie, które kiedyś w życiu by nie padło, wywołuje we mnie właśnie coś na kształt śmiechu.

- Jest jeszcze nasza sprzątaczka - odparłem sucho, podchodząc do komputera i przeglądając bazę danych.

- To było sprytne - zamyślił się. - Muszę zacząć lepiej formułować pytania.

Niestety nic nowego nie ruszyło w sprawie, w której przyszyłem. Przeczesałem włosy dłonią.

- W razie co jestem pod telefonem - powiedziałem wyłączając komputer. - Dzwoń...

- ... nawet o trzeciej w nocy i nawet gdybym właśnie umierał - dokończył jak formułkę chłopak.

- Dzięki Onew - rzuciłem. - Do jutra.

Lee Jinki, bo tak właśnie naprawdę nazywał się chłopak, z którym pracowałem, miał 22 lata więc był zaledwie rok straszy niż ja. Onew to była tylko jego ksywka, która zresztą dobrze do niego pasowała. Jednak mimo tego, że wydawał się czasem trochę niezorganizowany, był świetnym śledczym i dobrze operował bronią.

Wyszedłem z budynku, poprawiając skórzaną kurtkę przy szyi. Dotknąłem swojego prawego boku, sprawdzając czy mój pistolet jest na miejscu. Założyłem kask na głowę, po czym wsiadłem na motor i ruszyłem wzdłuż jednej z głównych ulic Seulu. Miasto jak zwykle tętniła życiem. Zewsząd dochodziły mnie przytłumione głosy ludzi i dźwięk muzyki z różnych wieczornych klubów. Czułem na ciele miły prąd powietrza, z którym mierzyło się moje ciało, kiedy mknąłem na motorze. Zastanawiałem się jak mogłem kiedyś żyć, nie znając czym jest jazda na tej niesamowitej maszynie. Skręciłem w jedną z uliczek i dojechałem do mojego celu. Zsiadłem z motoru i zdjąłem kask odkładając go. Nad drzwiami baru, do którego wszedłem, wisiała tabliczka z napisem Night Paradise. Od prawie dwóch lat ten bar to drugie miejsce po pracy, w którym spędzałem najwięcej swojego czasu. Gdybym miał opisać wystrój lokalu, to przypominał mi trochę stary bar z lat 40, o eleganckim wnętrzu.

- Cześć Andres - powiedziałem do chłopaka stojącego za ladą, czyszczącego ściereczką szklanki.

- Cześć - odpowiedział i uśmiechnął się promiennie. Andres pracował w tym barze odkąd pamiętam. Z pochodzenia był Hiszpanem. Przyjechał do Seulu z rodzicami, gdy był jeszcze mały. Studiował architekturę, a jako barman pracował po godzinach. Na początku myślałem, że pracuje, bo chce pomóc rodzicom finansowo. Jednak kiedy zapytałem go o to któregoś dnia odparł, że pracuje tu, bo to zwyczajnie lubi. -  Jak leci?

- W porządku. Nie miałem dziś zbyt pracowitego dnia.

- I to jest właśnie twój problem? - zaśmiał się. - Nigdy się nie zmienisz. To co zawsze?

- Tak, dzięki.

- Kelnerka zaraz przyniesie ci zamówienie.  

Odepchnąłem się dłońmi od lady i skierowałem do stolika. Osoba, która już na mnie przy nim czekała, uśmiechnęła się swoim firmowym, zadziornym i pewnym siebie uśmiechem.

- Hej Minho - powiedział, upijając łyk swojego drinka. Potrząsnął szklanką sprawiając, że kostki lodu obiły się o szklaną fakturę. Dołączyłem do niego, siadając na przeciw. Spojrzałem mu w oczy.

- Cześć Jonghyun. Masz coś nowego?

Przewrócił oczami.

- Smuci mnie, że zawsze zaczynasz z grubej rury - zaśmiał się, udając obrażonego. - Mógłbyś czasem, jak normalny człowiek, powiedzieć coś miłego albo rzucić jakąś ciekawą anegdotą, która ci się ostatnio przytrafiła.

Kelnerka przyniosła mi zamówione whisky i postawiła tuż przede mną, starając się jak najbardziej mogła zwrócić moją uwagę na swój bardzo wyeksponowany dekolt.

- Cześć chłopaki - powiedziała kokieteryjnie, po czym uparcie spojrzała mi w oczy. - Minho widzę, że masz dziś wolny wieczór?

Jonghyun uśmiechnął się podle. Wyglądał teraz tak jak zwykle, kiedy oglądał takie przedstawienia ze mną w roli głównej. Miał straszny ubaw z obserwowania tego, jak spławiam tego rodzaju osoby jak ona. Powiedział mi kiedyś, że jest coś interesującego w skomlącej o uwagę kobiecie i obstawianiu jakim nieprzyjemnym epitetem obrzuci mnie, kiedy już ją odrzucę.

- Nigdy nie mam wolnego wieczoru - rzuciłem zimno.

Dziewczyna nie dała jednak za wygraną. Położyła mi dłoń na ramieniu.

- Nie bądź taki nieśmiały - brnęła. - Rozumiem, za pierwszym razem, ale zapraszam cię na randkę już chyba dziesiąty.

Spojrzała na Jonghyuna a on uśmiechnął się do niej kpiąco i zrobił gest, jakby właśnie pił za jej zdrowie. Dziewczyna była niska i miała bardzo jasne włosy. Wyglądała jak jedna z prostytutek, które kiedyś trafiły na naszą komendę. Miałem już szczerze dość jej ciągłych prób poderwania mnie.

- Posłuchaj - powiedziałem sucho. - Przy moim prawym boku znajduje się niezabezpieczony CZ 75. Chyba nie muszę ci tłumaczyć, że te dwie litery i dwie cyfry, to nie jest numer seryjny mojego telefonu. Jesteś zbyt normalna żeby zadawać się z kimś tak niezrównoważonym i niebezpiecznym jak ja. Myślę, że będziesz też mądra i dasz sobie wreszcie spokój z próbami, jak to ujęłaś "zapraszania mnie na randkę".

Jonghyun zakrztusił się swoim drinkiem, kiedy zaczął się śmiać z tego, co właśnie powiedziałem. Dziewczyna zrobiła się najpierw czerwona a później zacisnęła dłonie w pięści i fuknęła na mnie ostentacyjnie.

- Palant - rzuciła złowieszczo na odchodne. 

Upiłem łyka alkoholu, delektując się jego chłodzącymi właściwościami.

- Za to właśnie cię uwielbiam  - powiedział Jonghyun. - Nigdy nie idziesz na skróty. Mógłbyś po prostu powiedzieć jej, że jesteś gejem, ale nie! Ty zawsze wymyślisz coś nienormalnego.

- Cieszę się, że dostarczyłem ci rozrywki. Dlaczego ona nie uweźmie się na ciebie.

- To proste - rozłożył ręce. - Już ją przeleciałem.

Spojrzałem na niego, ale nie skomentowałem tego co powiedział.

- Mógłbyś odpowiedzieć wreszcie na moje pierwsze pytanie?

- Jasne, ale przykro mi, będę musiał cię rozczarować. Póki co wszystko stoi. Stary Lee potrafi jednak nieźle zachować zimną twarz.

Wbiłem wzrok w szklankę.

- Coś tu nie gra... - mruknąłem. - Myślałem, że kiedy wreszcie zdobyłem ślad tego, że pierze spore brudy, łatwo uda mi się to z nim powiązać, docierając do źródła jego złota. Jednak od jakiegoś tygodnia żadna ze stron nie nawiązała ze sobą choćby połączenia telefonicznego.

- Myślisz, że zwietrzyli ogon?

- Nie możliwe. Specjalnie zadbałem o to żeby jak najmniej osób pracowało przy tej sprawie.

- Więc co? - spytał - Problemy w klanie?

- Nie wiem... - przyłożyłem dłoń do ust. - Współpracują ze sobą już od tak długiego czasu, że to byłoby dziwne, gdyby nagle akurat teraz wdali się w jakiś konflikt.

- Postaram się wstąpić jutro do jego biura. Może coś znajdę.

- Dzięki.

- Mówiłem ci, że nie musisz mi ciągle dziękować. Dobrze zdajesz sobie sprawę z tego, że to ja jestem twoim dłużnikiem, a nie ty moim.

- Przesadzasz...

- Nie przesadzam - spoważniał. - Gdyby nie ty nie wiem gdzie bym teraz był. Na pewno nie tu i na pewno nie popijając takie drinki. 

Odwróciłem lekko twarz.

- Wiesz, że kiedy ci pomagałem, nie zrobiłem tego po to, żebyś teraz robił to co robisz.

- Wiem - odparł. - Zrobiłeś to, bo po prostu strasznie mnie lubisz.

Uniosłem jedną brew ku górze, a on zaśmiał się. Nie wiem, czy to co było miedzy mną a tym chłopakiem, można było nazwać przyjaźnią. Wiedziałem jednak, że od pewnego dnia, który miał miejsce około dwóch lat temu, staliśmy się sobie o wiele bliżsi niż kiedykolwiek przypuszczałem, że moglibyśmy być. Jonghyun był szalony i przebojowy, ale był też jedyną osobą, przy której mogłem być całym sobą. Przy nim nie musiałem nic udawać ani starać się coś ukrywać. Nie musiałem, bo on wiedział o mnie wszystko. W tym czarnym świecie bez prawdy, był dla mnie więcej niż najlepszym, co mi się przydarzyło.

- Myślałeś o tym, co zrobisz kiedy to się wreszcie stanie? - spytał Jonghyun. - Kiedy wreszcie będziesz mógł stanąć z nim twarzą w twarz wiedząc, że to już koniec?

Spojrzałem przed siebie. Jakiś koleś obok naszego stolika zapalił właśnie papierosa. Dym rozszedł się po powietrzu, tworząc mglistą powłokę. Czy o tym myślałem? Nie ma dnia żebym sobie tego nie wyobrażał. Ani chwili, żebym o tym nie myślał. Sytuacje kiedy się to wreszcie urzeczywistnia są różne, ale to co mówię nigdy się nie zmienia.   

- Myślę, że kiedy to się wreszcie stanie Jonghyun - powiedziałem. - Ważniejsze od tego co zrobię, będzie to, co mu powiem.

_____

Bad Boys are back!

Mam nadzieje, że nie przytłacza was ilość nowych wątków. :) Chciałem skomentować poprzedni rozdział. Nie wszyscy, ale wiele osób z was, odebrała niektóre rzeczy bardzo prosto i dosłownie. Mam dla was radę, jeśli czytacie moje opowiadanie, to dobrą wskazówką będzie zastanowienie się, czy na pewno wszystko jest takie proste jak to czytacie. Nie wszystko, ale wiele rzeczy (szczególnie małych szczegółów z pozoru może nieistotnych), które tu umieszczam jest ważnych dla akcji i wiele z tego nie jest takim oczywistym jak się rysuje. Na akcje składa się nie tylko jeden rozdział. :) A ogólnie to mam nadzieje, że jesteście zaintrygowani nowym obrotem sprawy i nie zanudziłam wams na śmierć. :P