Miłość bowiem, to zaprzeczenia egoizmu i zaborczości. Pragnienie szczęścia ukochanej osoby i umiejętność pozwolenia jej odejść, kiedy uświadamiamy sobie, że nasze uczucia, zaprowadzą ją prostą drogą do cierpienia.

         <podkład>

Kiedy trzymasz czyjeś ciało w swoich objęciach i czujesz, jak serce drugiej osoby, bije tuż przy twoim, masz wrażenie, że nagle wasze myśli stają się jednością, a temperatura waszych ciał, powoli zdaje się płynąć tym samym, ciepłym strumieniem.

W tamtym momencie miałem wrażenie, że czas stanął w miejscu. Kiedy upadłem na kolana, trzymając w ramionach ciało Minho, świat przed moimi oczami stał się jeszcze czarniejszy i bardziej niesprawiedliwy, niż uważałem dotychczas. Kiedy ujrzałem na swoich dłoniach, czerwoną, ściekającą wzdłuż mojej ręki krew, moje źrenice rozszerzyły się a oddech zamarł. Nie miałem pojęcia co robić. Zacząłem wołać o pomoc. Gdyby nie Jonghyun, który usłyszał mój krzyk, nie potrafiłbym sobie z tym poradzić. Wszystko było takie szybki a jednocześnie jakby za mgłą. Kiedy dotarliśmy do szpitala, nie potrafiłem się już utrzymać na nogach. Zrobiło mi się strasznie słabo i niedobrze. Ostatkiem sił dotarłem do łazienki, aby tam opaść na ziemie i zwymiotować w jednej ze stojących w środku kabin. Przez chwile siedziałem tam, tak po prostu, ciężko oddychając i nie widząc przed sobą niczego, poza moimi potarganymi włosami. Nie wiem ile czasu minęło, ale kiedy byłem już w stanie stabilnie stać o własnych siłach, przemyłem twarz wodą i wyszedłem na korytarz. Ze strachem w oczach, zacząłem rozglądać się wokoło, gdzie mogli zabrać Minho. Zobaczyłem jedną z pielęgniarek i niezwłocznie do niej podszedłem.

- Przepraszam - powiedziałem drżącym głosem. - Gdzie znajduje się Choi Minho? Czy on...

Bałem się wypowiedzieć najgorsze, co teraz przyszło mi do głowy.

- Hym.... Ach! - klasnęła w dłonie pielęgniarka. Mimowolnie podskoczyłem na jej nagły gest, nic nie rozumiejąc. - Masz na myśli tego przystojniaka, z którym przyjechał jego równie gorący znajomy?

-Am.. chyba tak.

Otworzyłem szerzej oczy. Dlaczego ona mówiła to tak spokojnie i wesoło? Przecież widziałem tyle krwi i ten nóż...

- Jak on się czuje? - spytałem.

Uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Rana nie była głęboka. Najwyraźniej napastnikowi nie udało się oddać ciosu tak, jak planował. Jednak mimo wszystko pacjent stracił trochę krwi. 

Zamarłem nic nie rozumiejąc. Wszystko jest w porządku? Nagle zza zakrętu wyłonił się uśmiechnięty Jonghyun a przy nim, trzymający się za brzuch Minho.

- Ty to jesteś nieśmiertelny - rzucił Kim. - Powinieneś zostać w tym szpitalu a nie upierać się żeby wyjść. Masz prawo do odpoczynku.

- Nic mi nie jest - rzucił sucho. - Gdzie zostawiłeś Taemina? Teraz jest pewnie już dawno w innym mieście.

Kiedy to powiedział, oboje wreszcie mnie zauważyli. Nasze oczy się spotkały a ja miałem wrażenie, że znowu mi słabo. Tym razem dlatego, że musiałem patrzeć w oczy osobie, która mnie nienawidziła a mimo to kilka godzin temu uratowała mi życie. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Słysząc jego słowa, uświadomiłem sobie również, że ani razu nie pomyślałem o ucieczce, choć miałem do tego najbardziej sprzyjającą możliwość, jaka mogła mi się w życiu nadarzyć. Zatrzymali się przede mną a Minho wyglądał na lekko zdziwionego, czego nie potrafił ukryć. Teraz, ja także sam się sobie dziwiłem. Jonghyun popatrzył na nas, ale nie skomentował naszego zachowania.

- Odwiozę was - powiedział do Minho. - Rozmawiałeś z Onew?

- Tak - powiedział, nadal wyprowadzony ze swojego codziennego, zimnego wyrachowania. - Powiedziałem, że nic mi nie jest, ale jutro ma do mnie przyjechać.

- W porządku, więc chodźmy - odparł Jonghyun.

Nie wiedziałem, co robić. Poszedłem po prostu za nimi. Czułem, że powinienem coś powiedzieć Minho, ale nie widziałam ani co ani jak. Droga upłynęła nam w milczeniu. Jedynie Kim rzucał czasem jakieś typowe dla siebie teksty. Jeszcze gorzej było w mieszkaniu Minho. Jeśli do tej pory panował między nami chłód, to teraz do tego chłodu doszła jeszcze totalna niezręczność. Choi wyglądał jakby rana trochę mu dokuczała. Pokuśtykał do swojego pokoju, mówiąc coś o tym, żebym nic nie robił. A co niby miałem robić? Co gorsze, nie potrafiłem zrozumieć jego zachowania. Aż tak bardzo zależało mu, żebym przeżył i doprowadził go do rozwiązania jego śledztwa, że dałby się za to zabić? Przesiedziałem na kanapie, myśląc nad tym, przez dobre parę godzin. Doszedłem do wniosku, że muszę coś zrobić, bo to mnie wykończy. Wstałem z mebla i ostrożnie pokierowałem się w stronę jego pokoju. Wtedy ujrzałem, jak coś białego turla się w moją stroną po podłodze. Stanąłem w progu i ujrzałem, jak chłopak siedzi po turecku na swoim łóżku i stara się nieporadnie zmienić swój opatrunek. Nasz spojrzenia się spotkały. W pokoju paliła się jedynie mała lampka, nie rozświetlająca zbytnio wieczornej ciemności. Kucnąłem i podnosiłem bandaż z ziemi. Pomyślałem, że to głupie, co teraz robię. Z jakiej racji on będzie chciał mojej pomocy, skoro nawet nie może na mnie patrzeć?

- Czy mogę... pomogę ci - powiedziałem cicho.

Nie odpowiedział, ale odwrócił swoje spojrzenie. Uznałem to za przyzwolenie. Niepewnie przemierzyłem dzielącą nas odległość i wdrapałem się na jego łóżko, siadając na przeciw niego. Zaschło mi w gardle, kiedy pochylił się nieznacznie w moją stronę. Unosiłem powoli, lekko drżące dłonie i zacząłem zawijać bandaż wokół jego ciała. Gdy to robiłem, odległość między nami odruchowo zmniejszyła się do minimalnej. Co chwile, czułem na swoim policzku jego delikatny oddech. Nie patrzyłem mu w oczy. Jednak w pewnym momencie poczułem, że jego wzrok spoczął na mojej twarzy. Jego zachowanie sprawiło, że moja praca pielęgniarza, stała się sto razy bardziej ciężka. Dodatkowo, czy tego chciałam, czy nie, moje palce niejednokrotnie stykały się z ciepłą skórą klatki piersiowej chłopaka. Te, z pozoru nic nieznaczące gesty, wywoływały we mnie fale wspomnień, których nie powinienem już pamiętać. Miałem wrażenie, że twarz Minho jest coraz bliżej mojej, a jego nos prawie dotyka mojego policzka. Kiedy skończyłem zawiązywać opatrunek, nie miałem odwagi podnieść wzroku a tym bardziej ruszyć się choćby o milimetr. Wolno, opuściłem ręce na swoje kolana. Wziąłem płytki wdech. Z obawą, niezdecydowanie, moje spojrzenie powędrowało ku górze, malując przede mną najpierw szyje, potem usta aż w końcu czarne oczy Minho. Nasze twarze nie dzieliła prawie żadna odległość. Nie wiem, po co to robiłem, ani dlaczego robił to Minho, ale żaden z nas nie przestawał się wpatrywać w drugiego. W końcu usłyszałam jego głos, który z tej odległości, miał jeszcze bardziej głęboki ton.

- Nie zachowuj się tak, jakbyś był mi coś winien. Zapomnij o tym.

Zwilżyłem spierzchnięte usta czując, że moje słowa i tak zabrzmią ochryple.

- To nie jest coś, co mogę od tak zapomnieć. Ale to też nie tak, że zamierzam teraz starać się za wszelką cenę odwdzięczyć się za to, co zrobiłeś.

Miałem wrażenie, że powietrze między nami stało się tak gęste i ciężkie. Ten brak przestrzeni, który w nim odczuwałem, przyciągał mnie jak magnes, bliżej i bliżej Minho. Rozchyliłem lekko wargi, zaciskając dłonie. To było zbyt ciężkie do zniesie, że on także nie drgnął ani o milimetr ze swojej pozycji. Moje ciało odmawiało mi w tej chwili posłuszeństwa i błagałem w myślach, żeby Mino zakończył moją udrękę. Wtedy poczułem jak łóżko się pod nami załamuje a on opierając się na ręce, sięga po coś za moimi plecami. Serce stanęła mi jak wryte z wrażenia, kiedy jego klatka piersiowa prawie zetknęła się z moją. Moje usta znajdowały się tuż przy jego ramieniu. Kiedy ponownie usiadł, ujrzałem przed sobą połyskujący metal kajdanek.

- Nie jestem dziś w pełni sprawny. Nie mogę ryzykować, że zrobisz coś nieodpowiedniego a ja nie zdążę temu zapobiec - powiedział zdecydowanie.

Poczułem jak opuszki jego palców muskają moją rękę a następnie jak chłodna obręcz zamyka się na moim nadgarstku. Następnie Minho przysunął ku mnie swoją dłoń, po czym wymownie spojrzał mi w oczy. Mimo, że wiedziałem czego ode mnie oczekuje, nie byłem pewny, czy powinienem to robić. Jednak rodzące się we mnie pragnienie, by zatrzymać na dłużej te torturę, przebywania blisko niego, zwyciężyło. Podnosiłem wolną obręcz i ostrożnie założyłem ją na jego rękę. Nasze spojrzenia ponownie się spotkały. Miałem wrażenie, że mógłbym patrzeć mu w oczy całe wieki a jednak jego myśli, wciąż pozostałby dla mnie tajemnicą. Maska, którą wypracował sobie przez ten czas, była dla mnie w tej chwili nie do przebicia. Nie spuszczając ze mnie wzorku, przesunął się tak, aby położyć się na boku, przyciągając wolną ręką z końca łóżka duży koc. Nie wiem czy zrobił to przez przypadek, ale część miękkiego materiału znalazła się na moich kolanach. Czując na nadgarstku napięcie kajdanek, uczyniłem to co on, kładąc się w takiej odległości od niego, na jaką pozwalał mi łańcuch, który nas ze sobą wiązał. Spuściłem wzrok, nie mogąc znieść jego ciężkiego spojrzenia, spoczywającego na mojej osobie. Moje kołaczące serce nie pozwalało mi do końca uspokoić oddechu. Długo biłem się z myślami, które zaskoczyły mnie ze wszystkich stron mojego umysłu. Długo zastanawiałem się, dlaczego czuje się tak, jakbym chciał więcej. O wiele więcej niż to zwykłe, choć w naszej sytuacji raczej niezwykłe, leżenie przy jego boku. Kątem oka ujrzałem jak klatka piersiowa Minho zaczyna powoli unosić się w stabilnym rytmie. Niepewnie uniosłem mój wzrok na jego twarz. Już na mnie nie patrzył. Miał zamknięte oczy i wydawał się spać. Wiem, że nie powinienem tego robić, ale nie potrafiłem zwalczyć w sobie pragnienia aby go nie dotknąć. Przesunąłem moją skutą rękę bliżej niego. Po czym wolno i ostrożnie, wsunąłem moją dłoń w jego. Poczułem się niepoprawnie przyjemnie, gdy to uczyniłem. Moja oziębła skóra była jak zwykle chłodniejsza niż jego. Przynajmniej to jedno się nie zmieniło. Kiedy tak spał, mogłem sobie wmówić wszystko. Nawet to, że nie minęły lata a my jesteśmy wciąż tymi samymi osobami z przeszłości. Zastanawiałem się, gdzie bylibyśmy dzisiaj, gdyby ta tragedia nie wydarzyła się w naszym życiu. Czy bylibyśmy razem? Czy wyjechałbym za granice? Czy on wciąż by się uśmiechał? Do tej pory nie potrafiłem tego przyznać, ale on miał racje. To ja zniszczyłem mu życie. Był wesoły, dobry i pełen optymizmu. Miał plany, marzenia, chciał założyć własną firmę. A przez moją rodzinę stał się zimnym i nieczułym człowiekiem, który został pchnięty do używania przemocy i bycia osobą twardo stąpającą po ziemi, nie potrafiącą już się cieszyć i marzyć. Czułem teraz pewnego rodzaju déjà vu. Ostatni raz, kiedy tak na niego patrzyłem, był wtedy, kiedy uświadomiłem sobie, że go kocham. Szkoda, że wtedy nie rozumiałem jeszcze, czym jest prawdziwa miłość. Gdybym potrafił ją wtedy zdefiniować i nie ignorował samolubnie wszystkich znaków, że życie ze mną przyniesie mu nieszczęście, może nigdy nie zaszedłby tak daleko. Teraz rozumiem, że jeśli naprawdę kogoś kochasz, powinieneś pozwolić mu odejść. Miłość bowiem, to zaprzeczenia egoizmu i zaborczości. Pragnienie szczęścia ukochanej osoby i umiejętność pozwolenia jej odejść, kiedy uświadamiamy sobie, że nasze uczucia, zaprowadzą ją prostą drogą do cierpienia.

****

<podkład> 

Dzisiejsza, wieczorna droga przez miasto, nie należała do moich ulubionych. Udało mi się skończyć część projektów, więc musiałem spotkać się z Jonghyunem. Poza tym, operacja mamy miała się zacząć za 3 godziny i chciałem jak najszybciej być już z powrotem w szpitalu.

Wjechałem na jedno z wyżej położonych pięter wysokiego budynku. Zawahałem się przed zapukaniem do gabinetu chłopaka. Mała, świecąca się lampka, w miejscu na elektroniczną kartę, blokującą wejście do pomieszczenia, utwierdziła mnie w tym, że Jonghyun już na mnie czeka. Westchnąłem. Przyłożyłem sobie na chwile teczka do policzka, aby uspokoić nerwy, po czym zapukałam wreszcie i wszedłem do środka. Jonghyun siedział w swoim fotelu i wydawał mi się być obojętny, że mnie widzi.

- Przynosiłem część projektów - powiedziałem, próbując być równie obojętny jak on.

- W porządku. Pokaż mi je.

Wydawało mi się, że chłopak ogląda moje szkice chyba z godzinę. Jakby robił mi na złość. Spojrzałem na zegarek.

- Spieszysz się? - rzucił ironicznie.

- Raczej tak...

Rozejrzałem się po jego biurku. Zauważyłem coś, co przykuło moją uwagę. Dość duży zeszyt, które leżał na meblu. Pamiętam jak widziałem go w pokoju Jonghuna. Znalazłem wtedy w jego wnętrzu ten pięknie zaprojektowany dom z ogrodem.  

- Wciąż projektujesz? - spytałem, po czym ugryzłem się w język.

Nie powinienem był się tym interesować. Wzrok Joghyun powędrował na jego zeszyt.

- Rzadko. Poza tym ten zeszyt to nie tylko moje rysunki. To w pewnym sensie moje myśli.

Jak zwykle tajemniczy - pomyślałem. Wstałem z siedzenia, prostując kości. Nagle stało się coś, czego kompletnie się nie spodziewałem. Zgasło światło.

- Coś się stało? - spytałem zdezorientowany. W pomieszczeniu zapadła totalna ciemność. Jonghyun spojrzał na telefon stacjonarny i podniósł słuchawkę.

- Nie ma prądu.

Wstał i skierował się do drzwi. Pociągnął za klamkę, ale te ani ruszyły.

- Dlaczego jesteśmy zamknięci? - prawie krzyknąłem.

- Widziałeś miejsce na kartę przy wejściu? Jeśli wysiada prąd a one są zamknięte, automatycznie się blokują.

- To nie możliwe! Nie mam czasu tu siedzieć!

- Przykro mi. Nie masz wyboru. Zadzwonię z komórki do elektryków.

Zacisnąłem usta. Oparłem się o biurko. Dlaczego to zawsze spotyka mnie! Muszę jechać do szpitala. Jonghyun wykonał swój telefon, ale nikt nam nie określił ile zajmie naprawa. Cieszyłem się, że chłopak znajduje się po drugiej stronie pomieszczenia. Jakoś dziwnie się czułem, biorąc pod uwagę sytuacje w jakiej się znaleźliśmy. Zresztą już kiedyś w podobnej byliśmy.

- Pamiętasz? - powiedział nagle. - Dawno temu, także tak utknęliśmy.

- Tak, ale wtedy to była inna sytuacja - warknąłem. - Chyba nie muszę przypominać czyja to była wina?

- To cię irytuje?

- Tak.

- Boisz się? - spytał, a ja poczułem, że ma racje.

Bałem się tego, że ponowne przebywanie z nim, może obudzić we mnie uczucia, które tak długo wymazywałem ze swojego serca. Rozpaczliwie nie chciałem aby to, co zbudowałem razem z Chujinem, rozpadło się na małe kawałeczki, tylko dlatego, że znowu spotykam się z Jonghyunem. W moich myślach pojawił się ponownie obraz naszego ostatniego pocałunku w szpitalu. Nie chciałem aby to coś, co miało wtedy miejsce, powtórzyło się ponownie w przyszłości.

- Nie patrzysz na mnie, bo mnie nienawidzisz?

Moje serce przyśpieszyło. Zagryzłem wargę. Unikanie jego wzorku, prowadziło mnie tylko do przyznania, że nie potrafię mu patrzeć w oczy, bez przyznania, że nic już do niego nie czuję. Wolno obróciłem się w jego stronę. Na tle ciemności widziałem czarne, ale iskrzące się oczy chłopaka. Mimo czasu, jak spędziłem z dala od niego, wciąż czułem, że w środku tego eleganckiego biurokraty, jest ten sam chłopak z liceum. Ten, który za wszelką cenę pragną rozmawiać. To, że robił to na swój własny, pokręcony sposób, nie zmieniała idei jaka z tego płynęła. Poczułem, że nie zaznam spokoju, jeśli nie wyjaśnię z nim tego, co miało miejsce, kiedy się rozstaliśmy. Długo nie mogłem nauczyć się zasypiać letnimi, ciepłymi wieczorami. W tamtym czasie, nawet powietrze, wydawało mi się przynosić zapach kwiatów z nad rzeki Han. Dlatego, nawet jeśli nie przyniesie mi to ulgi, muszę spróbować.

- Nie - szepnąłem. - Nienawidziłem cię bardzo dawno temu. W dużej mierze robiłem to, kierowany twoimi słowami, żebym tak właśnie uczynił. I odszedłem... tak jak chciałeś.

- Więc co czujesz teraz? Nie prosiłem cię żeby ta nienawiść wygasła.

Jego głos był gorzki i bolesny.

- Wiem - powiedziałem cicho. - Jednak po bardzo długim czasie, kiedy podsycałem w sobie to uczucie zrozumiałem, że jeśli dalej będę z nim żyć, to stanę w miejscu i do nikąd mnie to nie zaprowadzi.

Jonghyun odepchnął się lekko od ściany i zaczął wolno iść w moją stronę.

- Cokolwiek cię teraz nie prowadzi, porzucając to uczucie, znowu stoisz w tym miejscu, z którego ruszyłeś.

Odwróciłem wzrok.

- To nie przez ciebie zgodziłem się na pracę tutaj.

- Nawet tak nie myślałem. To musi być coś mocnego. Powiedz mi, co to takiego.

- To prywatna sprawa. Nie mam ochoty dzielić się nią z tobą.

Zatrzymał się w odległości metra ode mnie. Kątem oka widziałam jego sylwetkę na tle ciemności.

- Wciąż nie wiem, co teraz do mnie czujesz - drążył. -To obojętność, pozwala ci stawiać mi czoła?

- Gdybym czuł obojętność nie miałbym uczuć - zaprzeczyłem. - Widzisz, kiedy wygasa złość, pozostaje żal i smutek. I to jest odpowiedź na twoje pytanie.

Teraz zmniejszył odległość między nami już do minimalnej. Poczułem się osaczony. Zacisnąłem dłonie na krawędzi biurka.

- Możesz tego nie robić? - spytałem.

- Czego?

- Sprawdzać mnie. Możesz pozwolić mi zrobić to, za co mi płacisz i nie starać się przy tym zabawić moim kosztem?

- Masz jakieś kłopoty?

Jego głos wydawał się być poważny. Mimo to nie potrafiłem nie doszukać się w nim prześmiewczej aluzji.

- Mówiłem już. To nie twoja sprawa.

- Robiąc to, co teraz robisz, sam próbujesz mnie sprawdzać.

- Słucham? - spojrzałem na niego odruchowo, nie rozumiejąc, co ma na myśli. To był błąd. Jego twarz znajdowała się teraz tak blisko mnie, że nie czułem już wokół siebie biurowego powietrza, tylko zapach jego perfum i alkoholowy posmak powietrza. Musiał pić przed naszym spotkaniem. Jego wzrok przeszył mój, a ja poczułem, że moja twarz nabiera koloru. Cieszyłem się, że przez brak światła, nie może zauważyć zbyt wiele z moich reakcji. Jego głos był tak namacalny, jakby szeptał mi prosto do ucha.

- Ten zimny żal w twoich oczach, powinien wzbudzić we mnie jakieś uczucia? Gdybyś nie chciał, żebym wiedział, dałbyś radę to ukryć. Przynamniej ukryć częściowo lub chociaż na te chwile, kiedy jesteś ze mną.

- To po prostu jest dla mnie zbyt ważne w tej chwili, żebym potrafił to ukryć.

W tym monecie zrobił coś, co tak mnie zaskoczyło, że prawie położyłem się na biurku. Jego dłonie znalazły się na drewnie biurka, w minimalnej odległości od moich. Mimowolnie moje usta lekko się rozchyliły a wzrok utkwił w czarnym morzu jego tęczówek.  

- Co ty..?

- Chodzi o twoją mamę? - przerwał mi. - Nie znam innej, tak ważnej osoby w twoim życiu.

- Tak... - przyznałem, nie potrafiąc się już dłużej opierać.

- Chodzi o pieniądze?

- W pewnym sensie. Jest chora. Ma dziś operacje.. właściwie za pół godziny.

Zwęził spojrzenie.

- To dlatego tak przejąłeś się tym, że nie będziesz mógł wyjść?

Przytaknąłem.

- Mamy dobrych fachowców. Powinni szybko uporać się z problemem. Mam nadzieje, że zdążysz do szpitala.

Mimo, że dzieliło nas kilka centymetrów, czułem się tak jakbym niemal dotykał Jonghyuna. Czuł napięcie jakie emanuje z jego ciała. Przytłaczającą woń, którą wokół siebie roztaczał. Jego zacięte spojrzenie, którym teraz na mnie patrzył, wręcz muskało moją skórę i sprawiało, że ten nieprawdziwy dotyk, przynosił mi pewnego rodzaju ukojenie. Nie wiem, co w tej chwili czuł i myślał Jonghyun, ale moje ostatnie resztki rozsądku, modliły się aby nie chciał mimo wszystko wykorzystać mojego zachwiania.  

         Kiedy już chciałem coś powiedzieć, nagle w pomieszczeniu zapaliło się światło sprawiając, że przez chwile, moje oczy nie mogły przywyknąć do jego jasności. Gdy uzyskałem ostrość widzenia, pozycja w jakiej znajdowałem się z Jonghyun, przybrała do rangi niezręczności. Kiedy sobie to uświadomiłem, moje dolna warga zadrżała a dłonie jeszcze mocniej zacisnęły się na meblu. Właśnie wtedy Jonghyun przymknął oczy.

- Idź już... - usłyszałem niespodziewanie.

- Hym? - mruknąłem zdezorientowany.

Joghyun nie odsunął się, ale zabrał dłonie, którymi mnie otaczał.

- Twoja mama - przypomniał mi.

Zerwałem się gwałtownie, zastanawiając się, jak mogłem o niej zapomnieć. Wysunąłem się z pod zasięgu jego wzorku, łapiąc swoje rzeczy. Chciałem już wybiec, ale zatrzymałem się na niepewnie.

- Am.. - wybełkotałem. - Te projekty...

- Zadzwonię jak je przejrzę.

Kiwnąłem głową i lekko oszołomiony, wypadłem z jego biura. Czułem się dziwnie i nawet mój przyspieszony oddech, kiedy przemierzałem pośpiesznie ulice, tego nie zniwelował.

Kiedy szedłem na spotkanie z Jonghyunem a także później, gdy rozmawialiśmy, moje myśli przesycone były tym, co zrobiłbym, gdyby Jonghyun próbował się do mnie zbliżyć. Pytaniem: Jak zareagowałbym, gdyby mnie dotknął? Czy ten dotyk wywołałby we mnie ponownie te słabość i zauroczenia jakie do niego kiedyś czułem? Jednak wychodząc, nie spodziewałem się tego, że moją jedyną myślą będzie zaprzeczeniem tego, o czym do tej pory myślałem i pytanie: Dlaczego Jonghyun mnie NIE dotknął?