Witaj, piękny nieznajomy.

<podkład> 

List 1.

Witaj, piękny nieznajomy.

Słyszę jak echo mojego głosu odbija się między ścianami pustej przestrzeni. Na środku stoi łóżko, nie pytam skąd w nim tyle starania o taką samotność. Wiem, że moje ciało jest wszystkim czego pragnie. Przynajmniej w tej chwili. Przynajmniej na ten moment. Zaczekaj, opowiesz mi kim chciałbyś zostać w przyszłości? Odwracam się. Zamykam oczy, kiedy nie chce widzieć tego co oczywiste. Jakbym mógł uciec...

Dobranoc.

Zostaje tu tej nocy. O chwile za długo, kochanie.

Nie zasypiam w jego łóżku. Marzyłbym wtedy o byciu prokuratorem.

Odchylam głowę do tyłu, gdy ciepłe place zaciskają się na mojej szyi. Przymykam powieki, tracąc resztki oddechu. Coś, jak kolorowe światełka, mignęło mi przed oczami, a ja wygiąłem plecy w łuk, gdy dochoszło do mnie uczucie, gdy płuca zasysają się wraz z uciekającą ostatnią falą powietrza...

Ale to już przeszłość, to było... a może? A może to dopiero będzie. 

Wracam. W końcu ostatecznie zdaje sobie sprawę, że stąd nie ma wyjścia. Exit. W koszmarach nie można czytać. Przynajmniej nie okłamuje mnie, gdy zadaje mi ból. Cierpienie jest czyste, bo jest szczere. Jego język jest jak wąż, a palce niczym pazury najdzikszego zwierzęcia. I tak właśnie uprawia ze mną seks. Jak zwierze. W końcu nie on pierwszy nauczył mnie co to seks.

Wkońcu nad ranem kończy się mój koszmar. Moje serce jest puste. Moje kieszenie są pełne.

Chciałbym kiedyś zostać strażakiem.

Ale podświadomie wiesz: jesteś tylko dziwką, co z tego, że ekskluzywną?

N.

***

Był dzień następny po pogrzebie naszego ojca. Ja, moja siostra Elizabet i Jonghyun, który zgodził się reprezentować nas na spotkaniu, zmierzaliśmy na odczytanie testamentu oraz podział majątku.

- Zaraz po skończeniu zebrania muszę jechać, Minho - powiedział spokojnie Kim.

Znałem go od bardzo dawna. Jeszcze w czasie szkoły. Także potem, gdy zaczął pracę w kancelarii ojca, a ja w hotelu należącym do mojego. Prawdopodobnie inni uznają to za dziwne, że chłopcy w wieku 22 lat pracują w dużych przedsiębiorstwach. Uznają tak, bo nie zdają sobie sprawy, jak rządzą się prawa spadkobierców wielkich rodzin. Jonghyun już w podstawówce był uczony prawa i dzięki poparciu, zdał egzaminy na studiach w ekstremalnym tempie. Ja natomiast, od małego przyglądałem się pracy ojca wiedząc, że kiedyś przejmę po nim hotel.

- To dziś zabierasz go do siebie? - spytałem.

- Tak.

Kiedy stanieliśmy przed drzwiami gabinetu prawnika, czułem pewnego rodzaju nadzieje na ulgę. Śmierć ojca nadeszła nagle, choć to nie tak, że się jej nie spodziewaliśmy. Od lat chorował na nadciśnienie, a stres dodatkowo wpływał na niego negatywnie. Chciałem mieć już za sobą ten formalny odczyt jego zapisków.

- Dzień dobry panie Chung - powiedziałem, przekraczając próg pokoju.

Prawnik ojca czekał na nas, zajmując miejsce przy długim stole. Miał dziwnie niepewny wyrazem twarzy. Chciałem zapytać go o powód takiego zachowania, ale kątem oka dostrzegłem jeszcze jedną z osobę, siedzącą obok niego. Zatrzymałem się i zwęziłem spojrzenie. Elizabet stanęła, jak wryta, krok za mną.

- Przepraszam, ale o co tu chodzi? - spytałem, patrząc na młodego chłopaka znajdującego się na przeciw mnie. - Przyszliśmy za wcześnie?

- Ja zwariuje... - rzuciła Elizabet, dopisując scenariusz szybciej niż zdążyłem  w ogóle wpaść na taki pomysł. - Niech pan nie mówi tylko, że to jakiś zagubiony dzieciak naszego ojca.

- Usiądźcie - powiedział spokojnie Chung.

Zajęliśmy miejsce przy stole z wyraźną rezerwą. Chłopak nie zaszczycił nas jednak nawet rzutem oka. Był wyraźnie młodszy niż ja. Miał na sobie lekko wygniecioną koszulkę i dużą ilość wisiorków na szyi. Niedbale ułożone włosy opadały mu na czoło, jeszcze lepiej maskując jego oczy. Kim on jest?

- Nie wspominał pan wcześniej o kolejnej osobie, która została uwzględniona w testamencie - zwrócił uwagę Jonghyun.

- Sytuacja była skomplikowana - wytłumaczył się prawnik. - Wolałem omówić ją, kiedy zbierzemy się już wszyscy razem.

- Więc słuchamy - rzuciła zniecierpliwiona Elizabet.

Pan Chung westchnął, prostując się.

- Sprawa o jakiej mam zamiar powiedzieć jest bardzo intymna, ale liczę, że będziecie w stanie spokojnie jej wysłuchać. Ten młody chłopak - wskazał na nieznajoma osobę obok. - nazywa się Lee Taemin.

- Nie potrzebuje jego danych - przerwała mu siostra. - Chce tylko wiedzieć po co tu jest.

Chłopak obrócił lekko głowę w jej stronę, jakby chciał coś powiedzieć. Jednak ostatecznie postanowił dalej milczeć.

- Więc... - zaczął niezręcznie prawnik. - Taemin podpisał pewną osobliwą umowę z waszym ojcem, która nie zdążyła zostać zrealizowana.

- O jakiej umowie mówimy? - wtrącił się Jonghyun.

- Umowa dotyczy wykonania pewnej rzeczy przez tego oto chłopaka, w określonych z góry ramach czasowych, za którą przysługiwać mu będzie pewna kwota pieniężna.

- Słucham? - oburzyła się Elizabet. - Nie mam zamiaru mu niczego płacić.

- Właściwie to ten obowiązek nie dotyczy pani. W testamencie część, która dotyczy spłaty długów ojca oraz dokumentów mających regulować sytuacje prawne, należy do obowiązku Minho. 

- Chwileczkę - powiedział Jonghyun. - Najpierw chcemy usłyszeć, jaką niecodzienną umowę zawarł pan Choi z tą osobą.

Spojrzałem na drobną sylwetkę nieznajomego, ponownie próbując nawiązać z nim kontakt wzrokowy. Ten jednak uparcie, z wyraźnym dystansem, ignorował wszystkich zgromadzonych w tym pokoju.

- Niech pan mówi - powiedziałem lustrując chłopaka. - Na co szalonego porwał się nasz ojciec.

- Proszę - prawnik podał mi kartkę papieru z podpisaną umową. - To są zasady na jakich masz obowiązek spłacić Taemina.

Spojrzałem na dokument i wystarczyło mi dojrzeć pierwsze zdanie, aby ponownie przenieść wzrok najpierw na chłopaka, a następnie na prawnika.

- Chyba źle to rozumiem - wydusiłem zaskoczony.

- Co to jest - Elizabet zabrała mi umowę z ręki.

- Dobrze pan zrozumiał - upewnił mnie pan Chung.

- To chyba jakaś farsa - powiedziała moja siostra, kiedy również zrozumiała treść umowy.

- Możecie przestać histeryzować.

Nagle w pokoju zapadła cisza. Wszyscy zamilkliśmy, z powodu nagłego odezwania się chłopaka. Tym razem nie unikał już naszego wzroku. Przeciwnie. Jego spojrzenie powędrowała po sylwetkach zgromadzonych, przynosząc ze sobą jakiś dziwny rodzaj chłodu. Zatrzymał się na mnie, a jego usta otworzyły się lekko na chwile, za nim znowu go usłyszeliśmy.

- To nie jest dla mnie zabawa, a ta umowa jest w pełni zatwierdzona prawnie. Resztę możecie rozumieć jak chcecie. Osoba - popatrzył na mnie, analizując moją reakcje - mnie nie obchodzi. Interesują mnie tylko pieniądze.

- Chyba sobie kpisz! - krzyknęła Elizabet, podrywając się z krzesła.

- Spokojnie Lizzy - zdrobniłem jej imię, łapiąc ją za rękę, po czym zwróciłem się do prawnika. - Możemy zrobić chwile przerwy?

Pan Chung zgodził się, a ja opuściłem pokój razem z krzyczącą siostrą i Jonghyunem.

- Jak chcesz to rozwiązać? - spytał Kim, czytając warunki umowy. - Ten papierek jest jak najbardziej w porządku i nie widzę możliwości zanegowania go.

- Chyba po prostu mu zapłacę i pozwolę odejść - rzuciłem luźno. - Pieniądze nie mają znaczenia.

- Nie żartuj - wtrąciła się Elizabet. -  Nie możesz mu tak po prostu dać kilkaset tysięcy. Nawet jeśli mówimy tu o kwocie należącej do ojca.

- Więc co mam zrobić?

- Nie wiem, wykorzystaj go.

Spojrzałem na nią zaskoczony.

- Nie, nie tak jak w umowie! - pomachała przede mną rękami. - To byłoby okropne! W głowie mi się nie mieści, że ojciec chciał w ogóle zrobić coś takiego.

Oparła się o ścianę, zakrywając dłonią oczy. Również nie potrafiłem zrozumieć, co kierowała ojcem, kiedy podpisywał te umowę. Jakbym w ogóle go nie znał. A przecież znałem go od 22 lat. Przecież miał dwie żony. Skąd w nim pomysł na takie urozmaicenie sobie życia? Chciał zrobić to dla zabawy?

Spojrzałem ponownie na kartkę przyglądając się liście praw i obowiązków pracownika oraz pracodawcy. Co za idiotyczne nazwy, biorąc pod uwagę sposób w jaki ta praca miała wyglądać.

Obowiązki pracownika:

1. Całodobowe przebywanie, podczas jednego pełnego miesiąc, w wyznaczonym przez pracodawcę miejscu, będąc tym samym na każde jego polecenie.

2. Zapewnienie pracodawcy przyjemnego spędzenia czasu, tudzież: satysfakcji seksualnej oraz czynnościami z tym powiązanymi.

4. Pracownik zobowiązuje się do wypełniania wszystkich poleceń pracodawcy, nie przekraczających jego możliwości oraz nie wyrządzających mu krzywdy.

5. Od momentu podpisania umowy, pracownik nie ma prawa jej zerwać. W wypadku podjęcia takiego czynu, zobowiązany jest zapłacić odszkodowanie pracodawcy, w wysokości sumy jaką miał o niego otrzymać.

Prawa pracownika:

1. Możliwość opuszczania przez niego, wyznaczonego przez pracodawcę miejsca, jedynie raz w tygodniu na ustaloną z góry liczbę godzin.

2. Możliwość negocjowania swojego stanowiska na temat sytuacji i norm dla niego nieprzekraczalnych w relacji z pracodawcą.

Obowiązki pracodawcy:

1. Pracodawca zobowiązuje się wypłacić pracownikowi zaliczkę, po upływie połowy trwania wyznaczonego czasu oraz reszty kwoty, ostatniego dnia.

2. Nie przekroczy norm dobrego zachowania oraz nie wyrządzi krzywdy pracownikowi podczas ich spotkań.

3. Opłaca wyżywienie oraz miejsce pobytu pracownika.

4. Od momentu podpisania umowy nie ma prawa do jej zerwania. W wypadku podjęcia tego czynu, jest zobowiązany wypłacić dwukrotność sumy oferowanej na początku pracownikowi.

Cóż, kontrakt bez dwóch zdań był dobrym zabezpieczeniem dla obu stron. Wyglądało to wręcz tak, jakby żadna ze stron usilnie nie chciała dopuścić do możliwości jego zerwania. Warunki były pokręcone, aczkolwiek temat wyrządzania krzywdy pracownikowi był najbardziej szokujący. Jakoś nie potrafiłem wyobrazić sobie ojca lubującego się w przemocy.

- Co powinienem zrobić? - spytałem, odrywając się od umowy. - Liczyłem, że dzisiaj to wszystko się wreszcie skończy. Tymczasem ojciec zostawił mi po sobie o wiele więcej niż przypuszczałem.

- Z punktu widzenia prawa, wiesz już wszystko, Minho - wyjaśnił mi Jonghyun. - Wybór należy do ciebie.

- Jeśli go puścisz z pieniędzmi, poczuje się tak, jakby nasza rodzina została wykorzystana przez dziwkę - powiedziała Elizabet. - Niech płaci za to czego tak pragnie. Nie pozwolę mu dostać tego za darmo. A najlepiej jeśli sam się podda i zrezygnuje.

Westchnąłem słysząc ich słowa. Żadne dobre rozwiązanie nie przychodziło mi na myśl. Wziąłem do ręki papier i skierowałem się z powrotem do pokoju. Nie wiem na ile to co planowałem zrobić będzie słuszne, ale muszę liczyć się ze zdaniem innych. Ostatecznie, nie będę musiał mówić, że zdecydowałem o tym sam.

***

Opuściliśmy pokój prokuratora Chung piętnaście minut później. Elizabet trzymała mnie za rękę, gdy wychodziliśmy. Uśmiechnąłem się do niej wiedząc, że wszystko co dla mnie czyniła, robiła z miłości. Mimo, że mieliśmy dwie różne matki, nigdy nie czułem jakbyśmy nie byli pełnym rodzeństwem.

Chłopak wyszedł z sali zaraz za nami, naciągając kaptur na głowę. Przeprosiłem Lizzy i podszedłem do niego.

- Zaczekaj, chyba powinniśmy porozmawiać.

Spojrzał na mnie, zza za długiej grzywki. Czułem się dziwnie, gdy nasze oczy się spotkały. Zastanawiałem się, dlaczego ten chłopak zgodził na tak szalony sposób, aby zdobyć pieniądze. Nie potrafiłem jednak zdobyć się na to żeby go o to zapytać.

- Nie patrz tak na mnie - powiedział, zaskakując mnie tymi słowami. - Nie zamierzam uciec. Możesz mówić swobodnie.

- Widzisz - zacząłem niezręcznie. - Zgodziłem się na tą umowę, ale to nie tak jak pewnie teraz myślisz. Nie zamierzam wypełnić jej na określonych tam warunkach.

- Nie zależy mi na tym, aby to wiedzieć.

Zmarszczyłem brwi. Rozmowa z nim nie należała do najłatwiejszych.

- Masz na imię Taemin?

- To też nie ma tak wielkiego znaczenia.

- Możesz dać mi swój numer, żebym mógł do ciebie zadzwonić i ustalić przebieg tego... kontraktu?

Wzruszył ramionami, ale udzielił mi odpowiedzi. Przyjął również moją wizytówkę, nie spoglądając na nią jednak. Złożył ją na pół i schował do kieszeni spodni.

- Nie chcesz wiedzieć jak się nazywam? - spytałem, oszacowując jego obojętność.

Pokręcił głową, a ja się poddałem, czując się już i tak wystarczająco zmęczony jak na jeden dzień. Nie czekał aż się pożegnam. Po prostu odszedł. Patrzyłem przez chwile jak idzie, a następnie znika za rogiem.

- Minho - odezwał się do mnie Jonghyun. - Będę już jechał.

Odwróciłem się do niego.

- Dziękuje, że dotrzymałeś nam dzisiaj towarzystwa. Pozdrów go ode mnie - dodałem.

Kim kiwnął głową, po czym odszedł w tę samą stronę co Taemin. Poczułem jak ktoś kładzie mi dłoń na ramieniu.

- Powinniśmy wracać do hotelu - przypomniała mi siostra. - Pomyśli o tym, co dalej zrobić po drodze.

- O ile istnieje właściwe rozwiązanie tej sytuacji - westchnąłem, po raz ostatni tego popołudnia.

***

Stałem przed wejście do sierocińca. Nieduża torba, w której mieściły się wszystkie moje rzeczy spoczywała przy mojej lewej nodze. Spoglądałam na niego, wciąż nie potrafiąc rozszyfrować jego zachowania.

- Nie rozumiem - szepnąłem, wpatrując się w jego jak zawsze trudny do przejrzenia wzrok.

Jego szalik powiewał delikatnie na wietrze. Dzień był ponury, a za rogiem zbierało się na pierwszą w tym roku burze.

- Po prostu przyjmij moją pomoc - powiedział spokojnie. - Masz już osiemnaście lat, jak długo chcesz tu jeszcze zostać?

Zacisnąłem usta.

- Dlaczego chcesz to dla mnie zrobić? - spytałem. - Zrobiłeś już dla i tak więcej niż powinieneś.

Przejrzał mnie na wylot swoimi ciemnymi tęczówkami, a ja poczułem jak serce mi przyśpiesza. Speszony, opuściłem lekko wzrok. Przygryzłem wargę, nie wiedząc co jeszcze powinienem powiedzieć.

Miałem wrażenie, że moje barki robią się ciężkie od przetłaczającego mnie poczucia, że on robi dla mnie zbyt wiele. Kto chciałby, tak po prostu przygarnąć taką sierotę, jak ja? W jaki sposób odwdzięczę się kiedykolwiek, takiej osobie, jak on? Komuś, kto ma wszystko. Komuś, kto od tak długie czasu sprawia, że sama tylko jego obecność, gdzieś na tym świecie, przynosi mi poczucie bezpieczeństwa.

- Nawet mnie nie znasz... - szepnąłem po raz kolejny, decydując się ponownie spojrzeć mu w oczy.

Chciałbym wiedzieć, że nie robie źle, przyjmując jego propozycje. Jednak, kurcze, to nie prawda. Nie powinien zabierać mnie do swojego mieszkania. Nie mam prawa wchodzić w swoich znoszonych butach w cztery ściany jego domu.

Nim się zorientowałem, on już stał naprzeciw mnie. Przystojny, czysty, elegancki. Wyciągnął rękę w moja stronę, a ja odruchowo zadrżałem, prawie się cofając. Westchnął prawie niewidocznie, ale jednak. Nie odsuwałem się, bo się go bałem. Przeciwnie. Jednak gdyby dotknął moich włosów, tak jak czynił to zawsze i gdyby koniec rękawa jego marynarki musnął mój policzek, tak jak za każdym razem, nie potrafiłbym już dłużej się opierać.

- Myślisz, że cię nie znam? - dobiegł mnie aksamitny ton jego głosu. - Nie musisz się tym przejmować. Znam cię wystarczająco. Jednak boje się, że zabierając cię, ty poznasz mnie lepiej i prawdopodobnie nie będziesz chciał już mnie widywać. Mimo to, wciąż chce to zrobić.

Rozchyliłem lekko usta, czując jak pierwsza kropla deszczu muska moją skórę. Nie uśmiechał się. Rzadko widywałem u niego ten sposób okazywania emocji. Mogłem policzyć na palcach jednej ręki momenty, kiedy miałem okazje zobaczyć, jak jego wyważony, spokojny, wyraz twarzy, zmieniał się w coś na znak śmiechu. Nawet teraz nie próbował przekonać mnie w ten sposób. Jednak w jego oczach widziałem ciepło, które dziwnie rozgrzewało, nawet jeśli kąciki jego ust się nie unosiły.

- Znajdę jakiś sposób żeby ci się za to odwdzięczyć - powiedziałem. - Nie chce przyjmować tego jak prezent.

- Jeśli to twój warunek.

Krople wody zaczęły spadać z nieba co raz częściej. Podniosłem swoją torbę i ze spuszczoną głowa skierowałem się do jego samochodu. Obróciłem się dopiero wtedy, gdy uświadomiłem sobie, że Jonghyun został w tyle. Miał dłonie włożone w kieszenie marynarki i spoglądał przed siebie.

- Tak wiele w tym miejscu wygląda jak dawniej - szepnął, prawie niedosłyszalnie, sam do siebie. - Tylko pogoda jest inna. Tylko ludzie nie są już tacy sami.

Popatrzyłem na niego pytająco, nie rozumiejąc co ma na myśli. Przeniósł wzrok na mnie, przez chwile nic nie mówiąc, aż w końcu pokręcił głową.

- Nic takiego - uciął krótko. - Kiedyś gdzieś to słyszałem.

Przemierzył dzielącą nas odległość i otworzył przede mną drzwi do swojego auta. Wyrzuty sumienia ponownie uderzyły w moje serce. Kiedy wsiądę, prawdopodobnie nie będzie już odwrotu.

- Kibum - powiedział, a ja poczułem jak tętno mi przyspiesza. - Zabieram cię do domu.

Zacisnąłem palce na uchwycie torby. Dobrze wiedział co powiedzieć. Nie zapytał, gdzie chciałbym pojechać, gdybym mógł. Znał odpowiedź.

- Pojadę - odpowiedziałem. - Do twojego domu.

Wsiadłem, zamykając za sobą drzwi. Nie mogłem nazwać miejsca, do którego jechaliśmy, moim. To nie byłoby w porządku.

Dołączył do mnie, siadając obok i przekręcając kluczyki w stacyjce. Prawda była taka, że robiłem to, ponieważ dusiłem się już w tym miejscu. Tak wiele lat upłynęło od momentu, gdy znalazłem się tu po raz pierwszy. Mimo to, dni wcale nie stały się tu cieplejsze. Noce nie cichły, przerywane krzykiem. Uczucia wciąż stały, jakby za rogiem, przypominając o przeszłości.

Jeszcze tylko ostatnie spojrzenie na sierociniec. Ostatnie mignięcie szarego budynku na tle starej ulicy Seulu. Ostanie rozmazane światło pokoju na ostatnim piętrze. Ostatnie pożegnanie.

Jednak, gdy opuszczaliśmy to miejsce nie czułem się inaczej. Wiedziałem. Po raz kolejny uświadomiłem sobie, że to nie miejsce sprawia, że jestem tym, kim jestem.

---------------------------

Prawdopodobnie myślicie sobie, że pisze kolejne „50 twarzy Greya”. Nie piszę. Chociaż nie mogę nie przyznać, że pomysł na listę praw i obowiązków, nie zapożyczyłam z tej książki. ;)

Początek może mało porywający, ale dajcie mi się rozkręcić. Na pewno nastrój tego opowiadania będzie raczej niezbyt wesoły, chociaż pewnie długo w tym nie wytrwa, znając mnie. :P

Cóż mogę napisać poza tym na początek. Żeby zachęcić was do czytania, mogę wspomnieć jeszcze, że zamierzam wprowadzić tutaj postać Onew, w całkiem innej roli, niż zazwyczaj jest umieszczany. Będzie takim trochę złym chłopcem, który pociąga grzeczne dziewczynki. :P

Od razu jeszcze wytłumaczę się z umieszczenia wątku sierocińca w opowiadaniu. Wiem, że już nie raz dochodziło do zrzutów wobec niektórych autorek, że rzekomo ściągają pomysły. Zdaje sobie sprawę, że jedna z autorek pisze już o takiej tematyce, jednak możecie być pewni, że nie zainspirowałem się tym. Myślałam o tym wątku już dawniej i mimo, że po tym, jak wykreowałam sobie w głowie ten pomysł, zaczęła wychodzić tamta historia, nie zamierzam zmieniać swojej koncepcji. Poza tym nie musicie się martwić, na pewno mam inne pomysły na temat losów porzuconego Kibuma i nie dojdzie do powtórzeń. :)

Następny rozdział wyjdzie zgodnie z zasadą, której chyba nie trzeba pisać „na głos”. :) A jeśli nie, to wyjdzie tak jak już pisałam tu: <kilk>  czyli kiedy będę miała czas.

~ Anna